ประมวลกฎหมายอาญามาตรา 632 ห้ามไม่ให้ผู้มีส่วนร่วมในการสนทนาแบบส่วนตัว บันทึกบทสนทนาที่เป็นความลับ “โดยการใช้อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์หรืออุปกรณ์บันทึกทุกชนิด”  โดยปราศจากความยินยอมของผู้ร่วมสนทนาคนอื่นๆ 

เมื่อมองถึงภาษาที่กฎหมายฉบับนี้เขียนไว้  ซึ่งมีการแก้ไขครั้งสุดท้ายเมื่อปี 1994 นั้น  หมายถึง การบันทึกการสื่อสารด้วยวิธีการต่างๆ เช่น “โทรเลข, โทรศัพท์, หรืออุปกรณ์อื่นๆ ยกเว้นวิทยุ…”  ส่วนคำว่า “การสื่อสารที่เป็นความลับ” นั้นได้รับการตีความว่า หมายถึงการสื่อสารใดๆ ที่บุคคลย่อมคาดหวังว่าจะเป็นความลับ

สำหรับเจ้าหน้าที่ผู้บังคับใช้กฎหมายเองก็มีการบุกรุกความเป็นส่วนตัวของบุคคล หากเป็นการบุกรุกที่ชอบด้วยรัฐธรรมนูญ รวมถึงบุคคลทั่วไปก็มีการบันทึกดักฟังบทสนทนาที่เป็นความลับเช่นกัน หากบทสนทนาดังกล่าวใช้เป็นหลักฐานในการดำเนินคดีอาญาเช่น กรรโชกทรัพย์, ลักพาตัว, ติดสินบน และรวมถึงกฎหมายอาญาร้ายแรงที่เกียวข้องกับความรุนแรงต่อตัวบุคคล         ตราบใดที่การบันทึกบทสนทนาดังกล่าวถูกนำไปใช้เฉพาะการดำเนินคดีอาญา นอกจากนี้  กฎหมายยังอนุญาตให้มีการบันทึกการสื่อสารที่เป็นความลับในกรณีที่บุคคลเข้าไปเกี่ยวข้องกับคดีความรุนแรงภายในครอบครัวเพื่อออกหมายคุ้มครองต่างๆ

สำหรับอาชญากรรมอื่นนอกเหนือจากที่ระบุไว้ข้างต้น จะถือว่าชอบด้วยกฎหมายหรือไม่       จากคำพิพากษาซึ่งมิได้มีการตีพิมพ์ของดิสทริคที่สองของรัฐแคลิฟอร์เนีย (ที่จริงแล้วมีการตีพิมพ์แต่ศาลฎีกาได้ยกเลิกการตีพิมพ์ไป)  มีแนวโน้มที่จะยอมรับการบันทึกต่างๆ ของบุคคล  ถึงแม้ว่าการบันทึกดังกล่าวจะถือว่าเป็นการบุกรุกความเป็นส่วนตัวของบุคคลก็ตาม เช่นในคดี People v. Algire ซึ่งตัดสินตามหลัก  “ความจริงแห่งหลักฐาน” ตามบทบัญญัติในรัฐธรรมนูญของมลรัฐแคลิฟอร์เนีย (ผ่านการลงมติเป็นกฎหมายผ่านพรอพโพซิชั่นที่ 8) นั้น ศาลตัดสินว่า แม้การสนทนาจะถูกบันทึกไว้อย่างผิดกฎหมาย  ตราบใดที่การบึนทึกนั้นถูกบันทึกขึ้นโดยบุคคล และเกี่ยวข้องกับกระบวนการพิจารณาคดีอาญา การบันทึกดังกล่าวก็ถือว่าทำได้

ไม่ว่าการติดสินของศาลดังกล่าวจะยิ่งกระตุ้นให้เกิดการท้าทายประมวลกฎหมายอาญามาตรา 632 หรือไม่ ความพยายามที่จะยอมรับการบันทึกบทสนทนาที่ผิดกฎหมายในคดีอื่นๆ เช่นความผิดอาญาเพียงเล็กน้อย ก็ยังคงมีให้เห็นเช่นเดิม...